Ένα από τα πράγματα που θεωρούσα πάντα μαγικά στη ζωή μου, είναι το να γίνομαι κι εγώ  μέρος αυτής της γραμμούλας στον ουρανό. Όχι γιατί ταξιδεύεις σε όλες τις διαστάσεις  του φυσικού χώρου, ούτε γιατί κινείσαι και στην τέταρτη διάσταση υπερπηδώντας ώρες και ημερομηνίες. Η μεγαλύττερη μαγεία είναι  όταν στο τέλος της διαδρομής έχεις βρεθεί  δεκάδες χρόνια μπροστά ή πίσω από το σήμερα, όπως σε τόπους που οι άνθρωποι δεν έχουν ηλεκτρικό, αυτοκίνητα ή φάρμακα αλλά μπορεί να ξέρουν να γελούν και να τραγουδούν.  Το σημαντικότερο όμως  όταν έχεις γίνει γραμμούλα στον ουρανό, είναι ότι σχεδόν πάντα αφήνεις  κάτι αγαπημένο πίσω σου για κάτι άγνωστο που σε περιμένει μπροστά. 

Νέα Υόρκη

Το ότι η πρώτη εντύπωση από τη Ν. Υόρκη μόλις απομακρύνθηκα από το αεροδρόμιο θα ήταν ότι προσγειώθηκα στην Κένυα, ήταν η  μεγαλύτερη έκπληξη για μένα.
Ασφαλώς, και το  πανδοχείο μου δεν βρίσκεται στη καλύτερη γειτονιά και μέσα στην κούραση,  οι ρυπαροί σταθμοί του μετρό, οι άνθρωποι που έψαχναν στα σκουπίδια και οι άστεγοι είναι εικόνες που δεν τις έχω ταυτίσει με την αμερικανική μεγαλούπολη.Φυσικά, ξημέρωσε και η επόμενη μέρα και μυστηριωδώς  όλα άρχισαν να δείχνουν πιο λαμπρά  από τη βραδινή μου άφιξη.  Μπορεί η αμερικανική αισθητική να βρίσκεται σε μια δική της σφαίρα, αλλά το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι αντικρίζοντας στον ορίζοντα την πόλης είναι Wow! Και καθώς κινείσαι μέσα της, το μέγεθος και η υπερβολή είναι τόσο Wow, που δεν σου επιτρέπουν καν να αναρωτηθείς αν αυτό που βλέπεις είναι όμορφο ή άσχημο.
Και όταν νυχτώσει, τότε είναι που η υπερβολή με τα φώτα, τις γιγαντοοθόνες και ότι άλλο μπορεί να σκεφτεί ένας επιχειρηματίας για να αιχμαλωτίσει το βλέμμα σου ξεπερνούν κάθε φαντασία.
Φεύγοντας από το Μανχάταν κάθε βράδυ για να επιστρέψω στη σκοτεινή γειτονιά που βρίσκεται το ξενοδοχείο μου, είναι σαν να κλείνω την τηλεόραση, είναι αδύνατο τους κόσμους αυτούς να τους χωρίζουν μόνο 9 σταθμοί του μετρό. Τώρα άρχισα να καταλαβαίνω το πομπώδες ύφος του αξιωματικού που με έλεγξε στο αεροδρόμιο για να καταλήξει στο "Welcome to the United States sir!"

Μπορεί το κιτς, η υπερβολή, η τριτοκοσμική αισθητική, ο πλούτος, η δύναμη, η προσωπική ελευθερία και το αίσθημα της ασφάλειας να συνυπάρξουν; Καλώς ήρθατε στο Times Square!  Όλα τα παραπάνω στον υπερθετικό βαθμό, μαζί με ένα πλήθος  ετερόκλητων ανθρώπων από κάθε γωνιά του πλανήτη, σε ένα χώρο που οι γιγαντοοθόνες έχουν αντικαταστήσει τη θέα του ουρανού και τα πολύχρωμα φώτα κάνουν το φως του ήλιου χλωμό ακόμα και την ημέρα σε μια αδιάκοπη συναλλαγή με το εφήμερο και το  προσωρινό. Αυτή είναι ηκαρδιά της Νέας Υόρκης. Μη βιαστείτε να (κατά)κρίνετε κάτι απ’ όλα αυτά, στην πραγματικότητα είμαστε εμείς οι ίδιοι σε μεγέθυνση και αυτό σε κάποιους  μπορεί  να  μην  αρέσει. Και ο greek gyros παρών  είναι και αυτός, κι ας είναι πακιστανός αυτός  που τον τυλίγει.

Κατεβαίνοντας κάτω από την φανταχτερούς δρόμους  στον πολλαπλό σταθμό του Νεοϋρκέζικου μετρό νομίζεις ότι κατεβαίνεις στη «Μητρόπολη», το γνωστό φιλμ του βωβού κινηματογράφου. Ο χάλυβας οι σιδεροδοκοί , οι σιδερένιες σκάλες και οι πρακτικότητα κυριαρχούν νομίζοντας ότι κατέβηκες στα έγκατα μιας τεράστιας μηχανής. Οι ανθρωποθυρίδες κα τα (μαύρα) κάγκελα  χωρίζουν τα πλήθη σε κοπάδια ανάλογα με τον προορισμό τους και ελέγχουν αυτόματα τα εισιτήρια, τα πάντα είναι προσανατολισμένα στην καλή λειτουργία της μηχανής,  ο άνθρωπος είναι προϊόν προς διεκπεραίωση. Στους περισσότερους σταθμούς του μετρό επικρατεί μέρα και νύχτα κολασμένη ζέστη σαν να είσαι μέσα στην κοιλιά του θεριού, ζέστη η οποία πιθανότατα οφείλεται σε αγωγούς τηλεθέρμανσης προς τους ουρανοξύστες. Μοναδικό σημάδι ότι εδώ περνούν καθημερινά ένα κομμάτι της ζωής τους άνθρωποι, είναι οι φιλοτεχνημένες ψηφίδες στα λευκά πλακάκια της αποβάθρας που σχηματίζουν τον αριθμό (και σπανιότερα το όνομα) της οδού στην οποία βρίσκεται ο σταθμός, αλλά και οι πλανόδιοι μουσικοί, στριμωγμένοι στους ελάχιστους χώρους κάτω από σκάλες και σκοτεινές γωνιές να δίνουν ζωή και παλμό  με αφρικάνικους και κουβανέζικους ρυθμούς    

 

Los Angeles

Λίγες μέρες πριν δεν θα το πίστευα με τίποτα αν μου έλεγε κάποιος ότι θα ένιωθα  τέτοια ανακούφιση αφήνοντας πίσω μου τις Ηνωμένες Πολιτείες (οι γραμμές αυτές γράφονται πετώντας πάνω από τον Ειρηνικό ωκεανό). 
Το LA  είναι ο αντίποδας της Ν. Υόρκης και όχι μόνο γεωγραφικά. Η υπερβολή καθ’ ύψος η Ν. Υόρκη; Η υπερβολή κατ’ έκταση το LA. Εδώ μένουν όλοι σε μονοκατοικίες, με πρασιά  και κήπο.  Συννεφιασμένη η Ν. Υόρκη; Μεσογειακός ήλιος και μυρωδιά καλοκαιριού το LA. Ευγενικοί και ανεκτικοί οι άνθρωποι (που ήρθα σε επαφή) στη Ν. Υόρκη; Δύσκολο να χαρακτηρίσω ως σύμπτωση (3 φορές σε 4 μέρες) τον υπερβολικό ζήλο (ή  κατάχρηση εξουσίας)  που άσκησαν διάφοροι ένστολοι σε έναν χαμηλών τόνων, αθόρυβο περιηγητή. Το LA μου άφησε μια ανάμικτη, ελαφρώς πικρή γεύση, σαν γλυκό του κουταλιού  περγαμόντο. Το υψηλής αρχιτεκτονικής ιστορικό του κέντρο  με τους τέλειους δρόμους και πεζοδρόμια σβήνει σε ένα ωκεανό οικισμών με μονοκατοικίες, άλλοτε πλούσιες και άλλοτε φτωχότερες, αλλά πάντα με μια χαμηλής αισθητικής ομοιομορφία.  Εδώ, η επανάληψη εξαφανίζει τα πάντα, σκοτώνει  το ίδιο το νόημα της μετακίνησης και του προορισμού. Όπου κι αν βρίσκεσαι είναι το ίδιο, κάθε 4 τετράγωνα και μια «πλάζα» με Mc Donald και άλλα συνήθως τριτοκοσμικού τύπου μικροκαταστήματα και ξανά άλλα τετράγωνα σε ίδιες αποστάσεις οι ίδιες διασταυρώσεις. Και μέσα σε αυτή τη θάλασσα του τίποτα, λαμπρές νησίδες, πόλεις μέσα στην πόλη, ενίοτε με πεζόδρομους  αληθινά καταστήματα με βιτρίνες, πάρκα και εξαιρετικά διαμορφωμένους χώρους για περίπατο και αναψυχή, προφανώς για τους λίγους, γιατί για τους πολλούς που συνταξίδευαν στο μετρό και στο λεωφορείο μαζί μου οι προτεραιότητές τους ήταν φανερά διαφορετικές. Το Long Beach ήταν έτσι  και η Santa Monica με την ιστορική προβλήτα της, το τέλος της route 66 και εκπληκτικούς μουσικούς  να  σε ταξιδεύουν κυριολεκτικά, η παραλιακή περαντζάδα με τα φρικιά στη Venice, αλλά    η υποψία είχε φωλιάσει μέσα μου, ότι 10 μέρες στην Αμερική μπορεί να είναι αρκετές να διαταράξουν τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι τον κόσμο γύρω μου.  Η προσοχή μου πλέον στρεφόταν (αναγκαστικά;)  στο μεγάλο ή το κραυγαλέο, χάνοντας το αρμονικό και το μετρημένο.

Nau mai Haere mai Ki Aotearoa (Καλώς ήρθατε στη Ν. Ζηλανδία)

Υπάρχει καλύτερη εποχή από την Άνοιξη; Από τη γκρίζα συννεφιά της Ν. Υόρκης και τη φθινοπωρινή ζέστη του L.A. κατευθείαν στην απαρχή της Άνοιξης.
Με βροχή και  παγωμένο άνεμο στη σκιά και τη γλυκιά ζέστη στον ήλιο.  Οι αμυγδαλιές κρατούν ακόμα τα άνθη τους και οι πρώτες μαργαρίτες ξεφυτρώνουν στα λιβάδια. Φτάνοντας εδώ, έχεις αλλάξει ήπειρο, ημερομηνία (η άφιξη είναι 2 μέρες(!) αργότερα από την αναχώρηση), ημισφαίριο, εποχή του χρόνου, άποψη ζωής και αναρωτιέσαι τι απ΄ όλα  αξίζει να κρατήσεις από αυτά που κουβαλάς μέσα στο μυαλό σου.  Γιατί κάτι άλλο δεν χρειάστηκε να κουβαλήσω φτάνοντας στο Auckland, από λάθος της united airlines  το σακίδιό μου έμεινε στην Αμερική και έτσι ήμουν πραγματικά ελεύθερος απ΄ όλα τα ποταπά της καθημερινότητας , ήμουν πλέον ότι φορούσα και η φωτογραφική μου μηχανή.

Piha,  7 Οκτωβρίου

Νόμιζα ότι είχα δει άγριες θάλασσες και ωκεανό που βρυχάται. Γελάστηκα.  Έμεινα να κοιτάζω το ξέσπασμα των κυμάτων μέχρι που νύχτωσε.  Και άρχισε να λάμπει ο νυχτερινός ουρανός του Νότου. Όσοι έχετε βρεθεί στο Νότιο ημισφαίριο, ξέρετε ότι το καλύτερο πλανητάριο είναι πολύ λίγο μπροστά στα άστρα και τον γαλαξία που φαίνονται  νότια του ισημερινού. Είναι η πρώτη βραδιά με το camper μου και πρέπει να γνωριστούμε,  για τις επόμενες 18 μέρες θα είναι το σπίτι μου και κάτι παραπάνω, αφού θα με ταξιδεύει.  Στην Piha, υπάρχει μόνο μια ταβέρνα, μερικά σπίτια και ένας τεράστιος βράχος στη μέση της παραλίας, τόπος ιερός για τους μαορί κάποτε που προστάτευε τα μονόξυλά τους από τη μανία της θάλασσας.

Rotoroua, 8 Οκτωβρίου

ατελείωτη βροχή, και μουντάδα που πνίγει τα πάντα στο γκρίζο. Νερολακούβες από τις οποίες αναβλύζει βραστό νερό   αφήνουν τον αχνό τους να υψώνεται, ευτυχώς περιφραγμένες για να μην κινδυνεύσει κανείς, το έδαφος τριγύρω είναι ευχάριστα καυτό στις γυμνές πατούσες μου  με τη παγωμένη βροχή που δεν λέει να σταματήσει . Σε κάθε άλλη περίπτωση, με τη βροχή το κρύο και τη ομίχλη θα ήμουν μέσα στη γκρίνια και στην κακοκεφιά, αναρωτιέμαι τι έχει αλλάξει μέσα μου και δεν με ενοχλούν  καθόλου, σχεδόν το απολαμβάνω  κι ας είναι γκρίζες και λιγοστές οι φωτογραφίες, ίσως το σημαντικό είναι ότι είμαι εδώ και το λάθος είναι να θέλουμε να προσαρμόσουμε την πραγματικότητα στα μέτρα μας. 

Napier, 9 Οκτωβρίου

Πως γίνεται όλες οι πόλεις το απόγευμα να φαίνονται σαν εγκαταλελειμμένες; Τα καταστήματα και όλες οι υπηρεσίες κλείνουν στις 4, οι άνθρωποι ξεκουράζονται από τη δουλειά της ημέρας και αρχίζουν σιγά σιγά από τις 7-8 κα μετά να βγαίνουν  για περίπατο και διασκέδαση, δηλαδή ακριβώς την ώρα που εγώ αρχίζω να αποσύρομαι. Με τέτοιο ωράριο δεν ξέρω αν τελικά θα συναντηθούμε με τους Νεοζηλανδούς, οι οποίοι με όσους ήρθα σε επαφή, ήταν όλοι τους πολύ εγκάρδιοι και όχι απλά τυπικά ευγενικοί.  Η φωτογραφία είναι από τα graffiti στον τοίχο του κτιρίου της αστυνομίας στο Napier. Σε ελεύθερη μετάφραση: Οι ιδεολογίες είναι αυτές που μας χωρίζουν, τα όνειρα και οι αγωνίες είναι αυτά που μας ενώνουν.

Wellington, 10 Οκτωβρίου

Ουρανοξύστες (ευτυχώς λίγοι), τράπεζες, ακριβά εστιατόρια,  μπαράκια, θέατρα και υψηλή αρχιτεκτονική.  Είναι φανερό ότι εδώ οι άνθρωποι ασχολούνται με το χρήμα περισσότερο από οπουδήποτε αλλού σε αυτή τη χώρα. Και με την άθληση. Μετά τις 5 που ερήμωσε το εμπορικό κέντρο,  σχεδόν δεν υπήρχε άνθρωπος που να περπατά, όλοι έτρεχαν, έκαναν ποδήλατο, κωπηλασία ή σε ομάδες γυμναστική πάντα με ακουστικά στα αυτιά τους.  Σχεδόν εξωγήινος αισθανόμουν, ούτε άκουγα, ούτε έτρεχα και νομίζω ότι άνεμος δεν με άφηνε ούτε να σκεφτώ. Ο ωκεανός που εισβάλει στις πτυχές του φιόρδ, στο βάθος του οποίου βρίσκεται το Wellington, έχει τιθασευτεί σε μεσογειακή, απλώς  φουρτουνιασμένη θάλασσα. Πρώτη φορά,  φόρεσα όλα μου τα ρούχα, αλλά ο άνεμος απεδείχθη νικητής. Τα 2,5 τ.μ. του camper μου, παρκαρισμένο στο λιμάνι (όχι δωρεάν φυσικά), τέτοιες στιγμές φαίνονται  σουίτα βασιλική.  Την επόμενη, θα περνούσα πολύ πρωί με το φέρρυ τα στενά του Κουκ, από το βόρειο στο νότιο νησί. Τι περίεργο που εδώ τα νησιά δεν έχουν ονόματα!

Ν. Ζηλανδία, Νότιο Νησί

Kaikoura,  12 Οκτωβρίου

Η Kaikoura είναι ένας πολύ ιδιαίτερος τόπος: Εδώ οι χιονισμένες Άλπεις  φλερτάρουν  τον ωκεανό,  οι τεκτονική πλάκα του Ειρηνικού ντροπαλά υποχωρεί κάτω από την Ινδο – Αυστραλιανή και ζεστά ρεύματα από μικρότερα πλάτη σφιχταγκαλιάζονται  με παγωμένα από την Ανταρκτική.
Γι αυτό, ο τόπος αυτός βρίθει από   φάλαινες κάθε είδους, δελφίνια, καρχαρίες, φώκιες,  τεράστιες αποικίες πουλιών και πολλά άλλα πλάσματα, άγνωστα σε μένα που συγκροτούν αυτό το δράμα που λέγεται ζωή.  Γι αυτό, με σεβασμό κάθισα στο βράχο μαζί με τη φώκια που ξεκουράζονταν μετά  το νυχτερινό της ψάρεμα. Κάθε νύχτα βουτά σε βάθη απύθμενα, γλυτώνει  σαν από θαύμα από του Χάρου τα δόντια από τους άλλους θηρευτές και τώρα κάθεται εδώ δίπλα μου και με κοιτά με τεράστια μάτια.

Λέτε να ξέρει άραγε ότι κάθε της βουτιά  στην άβυσσο μπορεί να είναι η τελευταία ή μήπως τελικά σοφία είναι να ζεις μόνο για τη στιγμή;

----------------------------------------------

Christchurch,  13  Οκτωβρίου

«Έχετε φτάσει στον προορισμό σας, ο προορισμός σας βρίσκεται στα δεξιά» ακούγεται η φωνή του πλοηγού (GPS) με τη σιγουριά που έχουν πάντα οι υπολογιστές στα μηνύματά τους. Μόνο που δεξιά, δεν υπάρχει κανένα Caravan Park, υπάρχει ένα άδειο οικόπεδο ή καλύτερα ένα τελείως άδειο οικοδομικό τετράγωνο. Μήπως αριστερά; Εκεί υπάρχει επίσης ένα χωρίς κτίσματα οικοδομικό τετράγωνο, μόνο που ο σωρός από μπάζα συγκεντρωμένα  και τακτοποιημένα σε σωρούς με κάνουν να συνειδητοποιήσω  αυτό που ή συγκέντρωση στην αριστερή οδήγηση και η γενικότερη ονειροπόληση που με διακρίνει με είχαν εμποδίσει μέχρι τώρα: Ο σεισμός! Ο σεισμός της 22ας Φεβρουαρίου 2011 είχε χτυπήσει το κέντρο της πόλης και σήμερα, το κέντρο είναι κλειστό για όλους εκτός από αυτούς που  εργάζονται για την ανοικοδόμηση για την αποφυγή λεηλασιών. Μάταια, πεζός  αναζήτησα κάποια είσοδο από τα συρματοπλέγματα που περικλείουν το κέντρο. Τελείως ακατανόητος, μου είναι ο ρυθμός που ζει αυτή η πόλη. Τώρα άρχισα να προσέχω όλα τα εγκαταλειμμένα σπίτια, τους βιαστικούς διαβάτες και τα φανάρια που άλλαζαν χρώματα σε δρόμους χωρίς αυτοκίνητα.  Και τα πάρκα, φροντισμένα όπως πουθενά αλλού, παρτέρια φορτωμένα από πολύχρωμα λουλούδια και μόνο εκεί στην οδό Madras και Armagh str.  αντί για λουλούδια, 185 άδειες διαφορετικές καρέκλες, ακόμα και πορτ μπεμπέ, καρέκλες διευθυντικές, κουζίνας, πολυθρόνες και σκαμπό, όλα λευκά, μια για κάθε ζωή που χάθηκε, όποια θέση κι αν είχε.