Los Angeles



Λίγες μέρες πριν δεν θα το πίστευα με τίποτα αν μου έλεγε κάποιος ότι θα ένιωθα  τέτοια ανακούφιση αφήνοντας πίσω μου τις Ηνωμένες Πολιτείες (οι γραμμές αυτές γράφονται πετώντας πάνω από τον Ειρηνικό ωκεανό). 
Το LA  είναι ο αντίποδας της Ν. Υόρκης και όχι μόνο γεωγραφικά. Η υπερβολή καθ’ ύψος η Ν. Υόρκη; Η υπερβολή κατ’ έκταση το LA. Εδώ μένουν όλοι σε μονοκατοικίες, με πρασιά  και κήπο.  Συννεφιασμένη η Ν. Υόρκη; Μεσογειακός ήλιος και μυρωδιά καλοκαιριού το LA. Ευγενικοί και ανεκτικοί οι άνθρωποι (που ήρθα σε επαφή) στη Ν. Υόρκη; Δύσκολο να χαρακτηρίσω ως σύμπτωση (3 φορές σε 4 μέρες) τον υπερβολικό ζήλο (ή  κατάχρηση εξουσίας)  που άσκησαν διάφοροι ένστολοι σε έναν χαμηλών τόνων, αθόρυβο περιηγητή. Το LA μου άφησε μια ανάμικτη, ελαφρώς πικρή γεύση, σαν γλυκό του κουταλιού  περγαμόντο. Το υψηλής αρχιτεκτονικής ιστορικό του κέντρο  με τους τέλειους δρόμους και πεζοδρόμια σβήνει σε ένα ωκεανό οικισμών με μονοκατοικίες, άλλοτε πλούσιες και άλλοτε φτωχότερες, αλλά πάντα με μια χαμηλής αισθητικής ομοιομορφία.  Εδώ, η επανάληψη εξαφανίζει τα πάντα, σκοτώνει  το ίδιο το νόημα της μετακίνησης και του προορισμού. Όπου κι αν βρίσκεσαι είναι το ίδιο, κάθε 4 τετράγωνα και μια «πλάζα» με Mc Donald και άλλα συνήθως τριτοκοσμικού τύπου μικροκαταστήματα και ξανά άλλα τετράγωνα σε ίδιες αποστάσεις οι ίδιες διασταυρώσεις. Και μέσα σε αυτή τη θάλασσα του τίποτα, λαμπρές νησίδες, πόλεις μέσα στην πόλη, ενίοτε με πεζόδρομους  αληθινά καταστήματα με βιτρίνες, πάρκα και εξαιρετικά διαμορφωμένους χώρους για περίπατο και αναψυχή, προφανώς για τους λίγους, γιατί για τους πολλούς που συνταξίδευαν στο μετρό και στο λεωφορείο μαζί μου οι προτεραιότητές τους ήταν φανερά διαφορετικές. Το Long Beach ήταν έτσι  και η Santa Monica με την ιστορική προβλήτα της, το τέλος της route 66 και εκπληκτικούς μουσικούς  να  σε ταξιδεύουν κυριολεκτικά, η παραλιακή περαντζάδα με τα φρικιά στη Venice, αλλά    η υποψία είχε φωλιάσει μέσα μου, ότι 10 μέρες στην Αμερική μπορεί να είναι αρκετές να διαταράξουν τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι τον κόσμο γύρω μου.  Η προσοχή μου πλέον στρεφόταν (αναγκαστικά;)  στο μεγάλο ή το κραυγαλέο, χάνοντας το αρμονικό και το μετρημένο.