Μετά τα Ghats στο ποτάμι, που αρχαίες λατρευτικές πρακτικές
συνεχίζονται σαν τίποτα να μην έχει
αλλάξει σε αυτό τον κόσμο, περιπλανήθηκα
σε σκοτεινές γειτονιές, χωρίς χάρτη, χωρίς προορισμό αλλά με αυτή την περίεργη
διαίσθηση που συχνά οδηγεί τα βήματά
μου. Κάποιοι με ρωτούσαν αν έχω χαθεί, αν χρειάζομαι κάτι ή με καλούσαν να πιω
ένα τσάι μαζί τους. Καθώς προχωρούσα όμως οι εικόνες γίνονταν τόσο σκληρές που
το χέρι μου αδυνατεί να σηκώσει τη φωτογραφική μηχανή, η οποία κρύβεται στο
σακίδιό μου (και όσοι με γνωρίζουν, μπορούν να φανταστούν τι σημαίνει αυτό). Για το
ίδιο λόγο διέγραψα την παράγραφο που αρχικά είχα γράψει. Είναι το
ελάχιστο που μπορώ να κάνω ως ένδειξη σεβασμού προς τους ανθρώπους των οποίων μια
στιγμή της καθημερινότητάς τους αρκεί για να αναθεωρήσει κανείς όλα όσα ξέρει
για τη ζωή και το θάνατο.
Μια φίλη, με είχε ρωτήσει κάποτε αν στα ταξίδια μου έχω
συναντήσει ποτέ το Θεό. Της απήντησα ότι
δεν ξέρω. Αν όμως έχει συμβεί αυτό, ένας από τα πιθανούς τόπους είναι το σπίτι της
Μητέρας Τερέζας. Μετά την περιπλάνηση στις γειτονιές, όλα ήταν πολύ πιο
ξεκάθαρα. Τώρα κατάλαβα γιατί οι
καλόγριες είναι εκεί, ντυμένες στα λευκά, ξέρω γιατί οι νεαροί και νεαρές από την Ευρώπη δίνουν κάτι από τον εαυτό τους
εργαζόμενοι έστω και λίγες μέρες ως εθελοντές και γιατί το τραγούδι που είπανε όλοι μαζί με
έκανε να ανατριχιάσω…
