Ν. Ζηλανδία, Νότιο Νησί

Kaikoura,  12 Οκτωβρίου

Η Kaikoura είναι ένας πολύ ιδιαίτερος τόπος: Εδώ οι χιονισμένες Άλπεις  φλερτάρουν  τον ωκεανό,  οι τεκτονική πλάκα του Ειρηνικού ντροπαλά υποχωρεί κάτω από την Ινδο – Αυστραλιανή και ζεστά ρεύματα από μικρότερα πλάτη σφιχταγκαλιάζονται  με παγωμένα από την Ανταρκτική.
Γι αυτό, ο τόπος αυτός βρίθει από   φάλαινες κάθε είδους, δελφίνια, καρχαρίες, φώκιες,  τεράστιες αποικίες πουλιών και πολλά άλλα πλάσματα, άγνωστα σε μένα που συγκροτούν αυτό το δράμα που λέγεται ζωή.  Γι αυτό, με σεβασμό κάθισα στο βράχο μαζί με τη φώκια που ξεκουράζονταν μετά  το νυχτερινό της ψάρεμα. Κάθε νύχτα βουτά σε βάθη απύθμενα, γλυτώνει  σαν από θαύμα από του Χάρου τα δόντια από τους άλλους θηρευτές και τώρα κάθεται εδώ δίπλα μου και με κοιτά με τεράστια μάτια.

Λέτε να ξέρει άραγε ότι κάθε της βουτιά  στην άβυσσο μπορεί να είναι η τελευταία ή μήπως τελικά σοφία είναι να ζεις μόνο για τη στιγμή;

----------------------------------------------

Christchurch,  13  Οκτωβρίου

«Έχετε φτάσει στον προορισμό σας, ο προορισμός σας βρίσκεται στα δεξιά» ακούγεται η φωνή του πλοηγού (GPS) με τη σιγουριά που έχουν πάντα οι υπολογιστές στα μηνύματά τους. Μόνο που δεξιά, δεν υπάρχει κανένα Caravan Park, υπάρχει ένα άδειο οικόπεδο ή καλύτερα ένα τελείως άδειο οικοδομικό τετράγωνο. Μήπως αριστερά; Εκεί υπάρχει επίσης ένα χωρίς κτίσματα οικοδομικό τετράγωνο, μόνο που ο σωρός από μπάζα συγκεντρωμένα  και τακτοποιημένα σε σωρούς με κάνουν να συνειδητοποιήσω  αυτό που ή συγκέντρωση στην αριστερή οδήγηση και η γενικότερη ονειροπόληση που με διακρίνει με είχαν εμποδίσει μέχρι τώρα: Ο σεισμός! Ο σεισμός της 22ας Φεβρουαρίου 2011 είχε χτυπήσει το κέντρο της πόλης και σήμερα, το κέντρο είναι κλειστό για όλους εκτός από αυτούς που  εργάζονται για την ανοικοδόμηση για την αποφυγή λεηλασιών. Μάταια, πεζός  αναζήτησα κάποια είσοδο από τα συρματοπλέγματα που περικλείουν το κέντρο. Τελείως ακατανόητος, μου είναι ο ρυθμός που ζει αυτή η πόλη. Τώρα άρχισα να προσέχω όλα τα εγκαταλειμμένα σπίτια, τους βιαστικούς διαβάτες και τα φανάρια που άλλαζαν χρώματα σε δρόμους χωρίς αυτοκίνητα.  Και τα πάρκα, φροντισμένα όπως πουθενά αλλού, παρτέρια φορτωμένα από πολύχρωμα λουλούδια και μόνο εκεί στην οδό Madras και Armagh str.  αντί για λουλούδια, 185 άδειες διαφορετικές καρέκλες, ακόμα και πορτ μπεμπέ, καρέκλες διευθυντικές, κουζίνας, πολυθρόνες και σκαμπό, όλα λευκά, μια για κάθε ζωή που χάθηκε, όποια θέση κι αν είχε.