Ξεχάστε ότι ξέρατε για την Ινδία. Ούτε λαμπερά παλάτια μαχαραγιάδων θα βρείτε εδώ,
ούτε μοσχάρια στους δρόμους, ούτε γκουρού, ούτε ελεεινούς σωρούς σκουπιδιών. Αν η υπόλοιπη Ινδία είναι ταινία του Χόλυγουντ, η Καλκούτα είναι
ευρωπαϊκός κινηματογράφος. Με μεγαλόπρεπα πλην όμως ετοιμόρροπα κτίρια από την εποχή της αποικιοκρατίας και καθημερινή ζωή στην πιο ακραία της μορφή. Και
όποιος είναι εδώ, γίνεται μέρος του έργου.
Αδύνατο να σταθείς παρατηρητής στην άκρη του δρόμου –όπως πολλές φορές
κάνω στα ταξίδια μου. Απλά, δεν υπάρχει
άκρη. Υπάρχει ένα ποτάμι ανθρώπων, ποδηλάτων, αχθοφόρων, χειροκίνητων αμαξιών,
τρισάθλιων λεωφορείων, ελεεινών τραμ, παμπάλαιων ταξί, βρωμερών τρίκυκλων που όλα
μαζί θα σε παρασύρουν στο δικό τους ανεξέλεγκτο χάος. Μάταια προσπάθησα να βρω
τοίχο να κολλήσω την πλάτη μου, να συγκεντρωθώ προς την κατεύθυνση που καλύπτει
το οπτικό μου πεδίο. Σε κάθε σπιθαμή πεζοδρομίου, δρόμου ή κτιρίου εκτυλίσσεται και από ξεχωριστή
ιστορία, αριστερά μου, κάποιοι στραγγάλιζαν κοτόπουλα που έβγαζαν μισοπεθαμένα
από ψάθινες κλούβες, μπροστά μου ένα φορτηγό προσπαθούσε να περάσει μέσα από
ένα ωκεανό αχθοφόρων που κουβαλούσαν απίστευτα
φορτία στο κεφάλι τους, πίσω μου ένα λεωφορείο με ανθρώπους που κρεμόντουσαν
σαν σταφύλια ετοιμαζόταν να συναντηθεί με το φορτηγό, μόλις ξεπερνούσε τους αχθοφόρους,
μια οικογένεια από αυτές που μένουν στο δρόμο μαγείρευε στο πεζοδρόμιο, κάποιος
άλλος κοιμάται κατάχαμα, ένας άλλος φουκαράς τραβά μια χειράμαξα με μια χονδρή
κυρία με χρυσαφικά και κατακόκκινο σάρι, στην άκρη του δρόμου ένα αστυνομικός
μέσα σε ένα στραπατσαρισμένο σιδερένιο κλουβί που γράφει Kolkata police σφυρίζει
μανιασμένα, ένας μαγαζάτορας ντυμένος στα άσπρα πλένει τα δόντια του και όλα
αυτά σε ένα πανδαιμόνιο από φωνές, κορναρίσματα και σε μια ομίχλη σκόνης,
καυσαερίου και κονιορτοποιημένων σκουπιδιών.
Εκεί που το χάος ξεπερνά και την πιο τρελή φαντασία, είναι κοντά
στη σιδερένια γέφυρα, εκεί που μιλούνια ανθρώπων και οχημάτων συναντιούνται στο
πέρασμα του ποταμού Hooghly που
διασχίζει την πόλη.
Και τα πάντα ρέουν με τον ίδιο τρόπο που ρέουν και τα γκριζοπράσινα νερά του ποταμού, σαν μια ανώτερη δύναμη να ορίζει ολόκληρο το ποτάμι και εμείς σταγονίτσες μέσα του καυχιόμαστε ότι επιλέξαμε τη διαδρομή.
Και τα πάντα ρέουν με τον ίδιο τρόπο που ρέουν και τα γκριζοπράσινα νερά του ποταμού, σαν μια ανώτερη δύναμη να ορίζει ολόκληρο το ποτάμι και εμείς σταγονίτσες μέσα του καυχιόμαστε ότι επιλέξαμε τη διαδρομή.
