Υπάρχει καλύτερη εποχή από την Άνοιξη; Από τη γκρίζα
συννεφιά της Ν. Υόρκης και τη φθινοπωρινή ζέστη του L.A. κατευθείαν στην απαρχή της Άνοιξης.
Με βροχή και παγωμένο άνεμο στη σκιά και τη γλυκιά ζέστη στον ήλιο. Οι αμυγδαλιές κρατούν ακόμα τα άνθη τους και οι πρώτες μαργαρίτες ξεφυτρώνουν στα λιβάδια. Φτάνοντας εδώ, έχεις αλλάξει ήπειρο, ημερομηνία (η άφιξη είναι 2 μέρες(!) αργότερα από την αναχώρηση), ημισφαίριο, εποχή του χρόνου, άποψη ζωής και αναρωτιέσαι τι απ΄ όλα αξίζει να κρατήσεις από αυτά που κουβαλάς μέσα στο μυαλό σου. Γιατί κάτι άλλο δεν χρειάστηκε να κουβαλήσω φτάνοντας στο Auckland, από λάθος της united airlines το σακίδιό μου έμεινε στην Αμερική και έτσι ήμουν πραγματικά ελεύθερος απ΄ όλα τα ποταπά της καθημερινότητας , ήμουν πλέον ότι φορούσα και η φωτογραφική μου μηχανή.
Με βροχή και παγωμένο άνεμο στη σκιά και τη γλυκιά ζέστη στον ήλιο. Οι αμυγδαλιές κρατούν ακόμα τα άνθη τους και οι πρώτες μαργαρίτες ξεφυτρώνουν στα λιβάδια. Φτάνοντας εδώ, έχεις αλλάξει ήπειρο, ημερομηνία (η άφιξη είναι 2 μέρες(!) αργότερα από την αναχώρηση), ημισφαίριο, εποχή του χρόνου, άποψη ζωής και αναρωτιέσαι τι απ΄ όλα αξίζει να κρατήσεις από αυτά που κουβαλάς μέσα στο μυαλό σου. Γιατί κάτι άλλο δεν χρειάστηκε να κουβαλήσω φτάνοντας στο Auckland, από λάθος της united airlines το σακίδιό μου έμεινε στην Αμερική και έτσι ήμουν πραγματικά ελεύθερος απ΄ όλα τα ποταπά της καθημερινότητας , ήμουν πλέον ότι φορούσα και η φωτογραφική μου μηχανή.
Piha, 7 Οκτωβρίου
Νόμιζα ότι είχα δει άγριες θάλασσες και ωκεανό που βρυχάται.
Γελάστηκα. Έμεινα να κοιτάζω το ξέσπασμα
των κυμάτων μέχρι που νύχτωσε. Και
άρχισε να λάμπει ο νυχτερινός ουρανός του Νότου. Όσοι έχετε βρεθεί στο Νότιο
ημισφαίριο, ξέρετε ότι το καλύτερο πλανητάριο είναι πολύ λίγο μπροστά στα άστρα
και τον γαλαξία που φαίνονται νότια του
ισημερινού. Είναι η πρώτη βραδιά με το camper μου και πρέπει να γνωριστούμε, για τις επόμενες 18 μέρες θα είναι το σπίτι
μου και κάτι παραπάνω, αφού θα με ταξιδεύει. Στην Piha, υπάρχει μόνο μια ταβέρνα, μερικά σπίτια και ένας τεράστιος
βράχος στη μέση της παραλίας, τόπος ιερός για τους μαορί κάποτε που προστάτευε
τα μονόξυλά τους από τη μανία της θάλασσας.
Rotoroua,
8 Οκτωβρίου
ατελείωτη βροχή, και μουντάδα που πνίγει τα πάντα στο
γκρίζο. Νερολακούβες από τις οποίες αναβλύζει βραστό νερό αφήνουν τον αχνό τους να υψώνεται, ευτυχώς περιφραγμένες
για να μην κινδυνεύσει κανείς, το έδαφος τριγύρω είναι ευχάριστα καυτό στις γυμνές
πατούσες μου με τη παγωμένη βροχή που
δεν λέει να σταματήσει . Σε κάθε άλλη περίπτωση, με τη βροχή το κρύο και τη
ομίχλη θα ήμουν μέσα στη γκρίνια και στην κακοκεφιά, αναρωτιέμαι τι έχει
αλλάξει μέσα μου και δεν με ενοχλούν
καθόλου, σχεδόν το απολαμβάνω κι ας
είναι γκρίζες και λιγοστές οι φωτογραφίες, ίσως το σημαντικό είναι ότι είμαι
εδώ και το λάθος είναι να θέλουμε να προσαρμόσουμε την πραγματικότητα στα μέτρα
μας.
Napier, 9
Οκτωβρίου
Πως γίνεται όλες οι πόλεις το απόγευμα να φαίνονται σαν εγκαταλελειμμένες;
Τα καταστήματα και όλες οι υπηρεσίες κλείνουν στις 4, οι άνθρωποι ξεκουράζονται
από τη δουλειά της ημέρας και αρχίζουν σιγά σιγά από τις 7-8 κα μετά να βγαίνουν
για περίπατο και διασκέδαση, δηλαδή
ακριβώς την ώρα που εγώ αρχίζω να αποσύρομαι. Με τέτοιο ωράριο δεν ξέρω αν τελικά
θα συναντηθούμε με τους Νεοζηλανδούς, οι οποίοι με όσους ήρθα σε επαφή, ήταν
όλοι τους πολύ εγκάρδιοι και όχι απλά τυπικά ευγενικοί. Η φωτογραφία είναι από τα graffiti στον
τοίχο του κτιρίου της αστυνομίας στο Napier. Σε ελεύθερη μετάφραση: Οι ιδεολογίες είναι αυτές που μας χωρίζουν, τα όνειρα και οι αγωνίες είναι αυτά που μας ενώνουν.
Wellington, 10 Οκτωβρίου
Ουρανοξύστες (ευτυχώς λίγοι), τράπεζες, ακριβά εστιατόρια, μπαράκια, θέατρα και υψηλή αρχιτεκτονική. Είναι φανερό ότι εδώ οι άνθρωποι ασχολούνται με
το χρήμα περισσότερο από οπουδήποτε αλλού σε αυτή τη χώρα. Και με την άθληση.
Μετά τις 5 που ερήμωσε το εμπορικό κέντρο,
σχεδόν δεν υπήρχε άνθρωπος που να περπατά, όλοι έτρεχαν, έκαναν
ποδήλατο, κωπηλασία ή σε ομάδες γυμναστική πάντα με ακουστικά στα αυτιά τους. Σχεδόν εξωγήινος αισθανόμουν, ούτε άκουγα,
ούτε έτρεχα και νομίζω ότι άνεμος δεν με άφηνε ούτε να σκεφτώ. Ο ωκεανός που
εισβάλει στις πτυχές του φιόρδ, στο βάθος του οποίου βρίσκεται το Wellington, έχει τιθασευτεί
σε μεσογειακή, απλώς φουρτουνιασμένη θάλασσα.
Πρώτη φορά, φόρεσα όλα μου τα ρούχα,
αλλά ο άνεμος απεδείχθη νικητής. Τα 2,5 τ.μ. του camper μου,
παρκαρισμένο στο λιμάνι (όχι δωρεάν φυσικά), τέτοιες στιγμές φαίνονται σουίτα βασιλική. Την επόμενη, θα περνούσα πολύ πρωί με το φέρρυ
τα στενά του Κουκ, από το βόρειο στο νότιο νησί. Τι περίεργο που εδώ τα νησιά
δεν έχουν ονόματα!
