Αυστραλία





Uluru
Από την άνοιξη στο καλοκαίρι, από τη βροχή στην ξηρασία, από τα πράσινα λιβάδια στην κόκκινη άμμο και όλα αυτές οι διαφορές με 6 ώρες περίπου πτήσης.  Γι αυτό  οι λευκές γραμμές στον ουρανό είναι μαγικές. Όπως καταλάβατε βρίσκομαι  στο Ayers Rock, στην καρδιά της Αυστραλίας,  πραγματικά και μεταφορικά.


Για να φτάσει κανείς εδώ μπορεί να πετάξει απευθείας με εσωτερική πτήση ή να οδηγήσει 450 χλμ. από το Alice Springs, παλιό τηλεγραφικό σταθμό και σήμερα μικρή πόλη στη μέση ενός και μοναδικού ατελείωτου δρόμου (Steward Highway)  που διασχίζει κάθετα την Αυστραλιανή ήπειρο και συνδέει το Darwin στο βορά με την  Αδελαϊδα στο νότο (3000+ χλμ). Όπως πιθανότατα φανταζόσαστε, προτίμησα το δεύτερο για μια μικρή γεύση της οδήγησης στο αυστραλιανό  outback”, όπως αποκαλούν οι Αυστραλοί την αχανή τους ενδοχώρα. 




Η  τόσο μεγάλη έκταση εκμηδενίζει τα πάντα, ταξιδεύεις ώρες και είσαι ακόμα στο ίδιο σημείο,  η μονοτονία κάνει το βλέμμα ευάλωτο σε κάθε μικροαλλαγή, ένα βράχο, ένα ύψωμα, ένα ξεχωριστό  δένδρο, αιχμαλωτίζουν επικίνδυνα το διψασμένο βλέμμα. Παρά την αραιή κίνηση αυτοκινήτων πτώματα μικρών και μεγάλων καγκουρό κείτονται διαμελισμένα στην άσφαλτο με σμήνη από πτωματοφάγα πουλιά να απομακρύνονται ενοχλημένα από το αυτοκίνητο που πλησιάζει.  Που και που, κάποιο Road Train, νταλίκα που έλκει 2, 3 ή περισσότερα ρυμουλκούμενα φορτία περνά με τις εξατμίσεις να καπνίζουν και τα φώτα αναμμένα.  Η οδήγηση στην απόλυτη ευθεία για εκατοντάδες  χιλιόμετρα χρειάζεται υπερπροσπάθεια που δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ, όπως επίσης ότι θα ένιωθα την ανάγκη να ανταλλάξω χαιρετισμό με τα σπανίως αντιθέτως  ερχόμενα αυτοκίνητα, κάτι που συνηθίζουν στον τόπο αυτό οι οδηγοί. 




Μέσα σε αυτό το τοπίο, μπορείτε να φανταστείτε το δέος που προξενεί η εμφάνιση του Uluru, του κόκκινου  βράχου στον ορίζοντα, ο οποίος με την  αλλαγή της γωνίας που πέφτει το φως του ήλιου φαίνεται κάθε λεπτό που περνά και διαφορετικός.   Σαράντα χιλιόμετρα μακρύτερα, ένα άλλο σύμπλεγμα βράχων γνωστοί σαν Kata Tjuta, υψώνουν τους σμιλεμένους θόλους τους πάνω από τον ορίζοντα.  Οι βράχοι αυτοί άσκησαν και σε μένα μια ακατανόητη έλξη και έτσι αποφάσισα να μείνω και δεύτερη μέρα, για να βαδίσω   στο  φαράγγι που σχηματίζουν οι Kata Tjuta, το οποίο και έκανα.  Μοιραία απόφαση, όπως απεδείχθη, γιατί μια αβλεψία με την ημερομηνία του αεροπορικού εισιτηρίου μου, την οποία είδα τελευταία στιγμή με έκανε να προλάβω έντρομος μεν την πτήση μου για Μελβούρνη, αλλά και αιτία να μην πάω ποτέ σε έναν οικισμό Αβοριγίνων που είχα προγραμματίσει για την ημέρα αυτή.  




Σύδνεϋ, Μελβούρνη και το τέλος του ταξιδιού στην Αυστραλία

Από την πρώτη στιγμή που έφτασα στο Σύδνεϋ, υπήρχε μια αρνητική αίσθηση, ότι κάτι δεν πάει καλά, διάφορες μικροατυχίες μου έκαναν τη ζωή δύσκολη, αλλά ως έλλογο ον,  τις προσπέρασα ως απαραίτητο συστατικό του ταξιδιού.  Όταν οι δυσκολίες,  στη Μελβούρνη άρχισαν να παίρνουν τραγελαφικό χαρακτήρα, τότε σκέφτηκα ότι δεν έχω δοκιμαστεί ακόμα και σε ένα τέτοιο ταξίδι αργά ή γρήγορα θα βρισκόμουν ενώπιον του εγωισμού μου.  Το (υποτιθέμενο) camper που παρέλαβα στη Μελβούρνη,  (αντίθετα από τα άλλα δύο) ήταν ότι πιο δυσλειτουργικό  μπορεί να φανταστεί άνθρωπος. Αυτό θα μπορούσα να το προσπεράσω,  αλλά ήδη μου είχαν μπει ιδέες ότι δεν έχει να κάνει με μένα αλλά μάλλον με τους Αυστραλούς. Ξέρετε  τι τρόποι υπάρχουν για να πληρώσει κανείς τα διόδια στην Αυστραλία;
1) Να αγοράσει πάσο για 30 μέρες, στη δική μου περίπτωση αυτό αποκλείεται.
 2) Να πάρει τηλέφωνο σε κάποιον αριθμό μετά τη διέλευση και να το χρεώσει στο κινητό του. Με ελληνικό αριθμό η δυνατότητα αυτή αποκλείεται επίσης.
3) Πριν περάσει από τα διόδια, να πάει στο ταχυδρομείο της πόλης και να προπληρώσει δηλώνοντας τη μέρα, την ώρα και τους σταθμούς διοδίων που θα περάσει. (Εννοείται ότι για ευνόητους λόγους απέκλεισα και αυτή τη δυνατότητα)
4) Να πληρώσει μέσω διαδικτύου. Πλην όμως το διαδίκτυο όχι μόνο είναι είδος πολυτελείας στην Αυστραλία (10 - 12 ευρώ /ώρα), αρκετές φορές είναι δυσεύρετο και τελικά θα είχα μόνιμο άγχος αν θα βρω Internet και θα πλήρωνα περισσότερα για internet παρά για διόδια.
Το καλύτερο όμως δεν σας το είπα, για να κάνει κανείς μια απλή διαδρομή με το Μετρό στη Μελβούρνη (3,50 ευρώ), πρέπει να αγοράσει (μια φορά) το φορέα του εισιτηρίου (smart tag) που κοστίζει 6 ευρώ, δηλ. 9,50 για μια απλή διαδρομή.  Ή (αυτό που τελικά έκανα εγώ) να πάει μια βόλτα με το τραμ, (μόνο μέσα σε τραμ υπάρχουν μηχανές έκδοσης εισιτηρίων)  να πάρει το εισιτήριο, (μέχρι να διαβάσεις τις οδηγίες, να βγάλεις το εισιτήριο, να πάρεις τα ρέστα, το τραμ έχει προχωρήσει 2 σταθμούς,  κατεβαίνεις παίρνεις το άλλο, επιστρέφεις στο σταθμό του μετρό και μετά κάνεις τη διαδρομή που θέλεις.
Γιατρέ μου, μήπως εγώ δεν πάω καλά;
Το ξέρετε επίσης ότι πόλεις όπως οι παραπάνω των 5+ εκατομμυρίων κατοίκων δεν έχουν δημόσια συγκοινωνία από / προς τα αεροδρόμια (και το ταξί θα σας κοστίσει όσο το μισό του αεροπορικού σας εισιτηρίου);   
Γιατρέ μου,  δεν είναι δικαιολογημένο που θέλω να φύγω το γρηγορότερο από εδώ;




Great Ocean Road
 Ο παραλιακός δρόμος 120 χλμ. Ν.Δ. της Μελβούρνης είναι ο φημισμένος παραλιακός δρόμος που ακολουθεί την ακτογραμμή δίπλα στον ωκεανό. Ένας από του λόγους που ήθελα να τον ακολουθήσω, είναι οι 12 Απόστολοι, οι βράχοι που δέρνονται από τα κύματα στην αμμώδη απότομη παραλία. Δυστυχώς, ο καιρός  (όπως και αρκετά άλλα) δεν ήταν σύμμαχος και με ψιλοβροχή,  άνεμο και άγχος δεν μπόρεσα να  περπατήσω την παραλία και να εξερευνήσω την περιοχή.  Και ενώ βρίσκομαι ώρες μακριά από τη Μελβούρνη και μιλώ (διαδικτυακά) με τη Luftansa για αλλαγή του εισιτηρίου μου, θέση δεν υπάρχει για την επιθυμητή ημερομηνία, αλλά υπάρχει μια θέση για αύριο το βράδυ,  τη θέλετε;
Κάπως έτσι ξεκίνησε πάλι ένα μαραθώνιο ταξίδι, αξημέρωτα από το Port Cambell, Μελβούρνη, παράδοση αυτοκινήτου,  αεροδρόμιο και ολονύκτια πτήση για Μπανγκόκ, αλλά αυτά ανήκουν σε επόμενη ανάρτηση.