Νέα Ζηλανδία - επίλογος






Milford Sound
Όχι, δεν είναι ήχος, είναι το τέλος του δρόμου στα Ν.Δ της χώρας, ενός δρόμου που δεν οδηγεί πουθενά, σε κανένα οικισμό ή πόλη και σταματά απότομα σαν να τον έσβησε κάποιος από τον χάρτη. Οδηγεί εκεί που απρόσιτες κορυφές,  δάση της βροχής και ωκεανός  έδωσαν ραντεβού σε ένα κρυφό μέρος, που μάτι ανθρώπου δεν μπορούσε να δει. Όχι πολύ παλιά, ένας ιδιόρρυθμος περιηγητής ονόματι Milford,  έφτασε εκεί από τη θάλασσα, μαγεύτηκε από την  άγρια ομορφιά  και  επιβίωσε μόνος εκεί, για ένα ολόκληρο χρόνο, αναζητώντας  ένα δρόμο προς την κατοικημένη περιοχή της χώρας. Το μονοπάτι  υπάρχει μέχρι σήμερα, γνωστό σαν Milford track (4 μέρες), και χιλιάδες περπατητές, παρά την ατελείωτη βροχή  το ακολουθούν κάθε χρόνο. Τα τελευταία χρόνια, ένας στενός δρόμος με δεκάδες γέφυρες και ένα τούνελ έκαναν το Milford προσιτό και στους λιγότερο επίμονους ταξιδιώτες και είναι πλέον η πιο αναγνωρίσιμη εικόνα   της φύσης της Ν. Ζηλανδίας. 





Queenstown και αποχαιρετισμός στη Ν. Ζηλανδία

Πουθενά αλλού οι λίμνες δεν είναι πιο γαλανές,  τα λιβάδια τόσο πράσινα γύρω από ένα μικρό κέντρο για ανθρώπους  που ξέρουν να ζουν, να βγαίνουν το βράδυ, να απολαμβάνουν τις βόλτες τους στις όχθες της λίμνης και του ποταμού, να χαίρονται τη φύση περπατώντας στα γύρω βουνά και μετά να επιστρέφουν στα κουκλίστικα σπίτια τους χωρίς σιδεριές, χωρίς φράκτες, μόνο με μεγάλα, πολύ μεγάλα παράθυρα για να μπαίνει μέσα όσο περισσότερος ουρανός γίνεται. Και πουθενά αλλού –μέχρι στιγμής- δεν έχω συναντήσει τόσο άνετους και χαλαρούς ανθρώπους, χωρίς αστυνόμευση, χωρίς την καταπιεστική πειθαρχία των βορειοευρωπαίων,  χωρίς να χρειάζεσαι τέλος πάντων κέρμα για να πάρεις το καροτσάκι του super market, το οποίο οι περισσότεροι επιστρέφουν στη θέση του και ούτε παρκόμετρο ούτε  χάρτινος δίσκο με την ώρα, όταν η στάθμευση επιτρέπεται μόνο για 15 λεπτά, απλά κάνεις αυτό που πρέπει και όλοι μαζί ζούμε καλύτερα. Η τύχη θέλησε επίσης, οι μέρες που έμεινα στην Queenstown, να  είναι οι πιο λαμπρές μέρες της άνοιξης,  το παλιό ατμόπλοιο του 1912, έπλεε όπως πάντα γεμάτο κόσμο στη λίμνη αφήνοντας τούφες μαύρου καπνού, τα παιδιά ενός σχολείου έδιναν δημόσια μια παράσταση σε ένα πάρκο, τα καφέ  από τις 4 και μετά γέμισαν με νεολαία και η καθημερινή ζωή έδειχνε να συνεχιζόταν, σαν παραμύθι, μακριά, πολύ μακριά από οτιδήποτε.