Οι μέρες εδώ κυλούν τόσο χαλαρά που κανονικά δε θα ήθελα να
φύγω ποτέ από εδώ. Γλυκιά ζέστη όλο το 24ωρο, μόνο 12 με 3 γίνεται ενοχλητική, οι οικοδεσπότες μου, ένα συμπαθέστατο νεαρό
ζευγάρι φροντίζουν τα πάντα να είναι
στην εντέλεια και να νιώθεις σαν να είσαι σε σπίτι φίλων. Και όλα αυτά με 11 ευρώ την ημέρα. Με ένα μηχανάκι που είχα για 2 μέρες εξερεύνησα όλη τη γύρω περιοχή, χάθηκα σε
χωματόδρομους ανάμεσα στους ορυζώνες, σταμάτησα για νερό σε κρυμμένα κιόσκια
μέσα στις φυλλωσιές στα οποία ολόκληρη η οικογένεια με καλωσόριζε ζεστά, έστω
και στη νοηματική και κάθε τόσο, κρυμμένες συνήθως από τη βλάστηση, αρχαίες μισογκρεμισμένες
παγόδες από μαύρη πέτρα ξεπρόβαλαν αναπάντεχα. Αυτό είναι το δικό μου Sukhothai. Το επίσημο, είναι
αυτό με το ιστορικό πάρκο, στο οποίο μπαίνει κανείς με εισιτήριο παρέα με εκατοντάδες
τουρίστες που καταφτάνουν με τα πούλμαν
όλοι μαζί ακριβώς στις 9, αλλά ο χώρος είναι τόσο μεγάλος που σύντομα η γαλήνη δεν αργεί να επανέλθει ανάμεσα στις παγόδες
που καθρεφτίζονται στις αναρίθμητες μικρές λίμνες.
Και όμως φεύγω, οι γραμμές αυτές γράφονται την ώρα που
περιμένω το λεωφορείο για το Phitsanulok και από εκεί το τρένο για Μπανγκόκ. Η
έξαψη γι αυτά που με περιμένουν στην Καλκούτα και στο Μπαγκλαντές έχει αρχίσει να φουντώνει, άλλωστε η παιδική
χαρά της Ταϊλάνδης καιρός είναι να τελειώσει και να αρχίσει το αληθινό ταξίδι,
που καθημερινά αναμετράσαι
με τα όρια σου και τον ίδιο σου τον
εαυτό.
Τελευταίες μέρες και νύχτες στη Μπανγκόκ και κλέβω όσο περισσότερο χρόνο γίνεται από τις προετοιμασίες για τις τελευταίες
βόλτες και τον αποχαιρετισμό στη πόλη και στις αναμνήσεις μου. Από το Skytrain που ταξιδεύει ψηλά πάνω από τη
πόλη, δεν μπορεί τίποτα να κρυφτεί, η ματιά τρυπώνει το ίδιο αδιάκριτα σε
χαμηλές αυλές με μουχλιασμένους τοίχους όπως στα πολυτελή γυάλινα κτίρια. Υπαίθριες αγορές, λαμπεροί ουρανοξύστες, υδάτινοι
δρόμοι, βιαστικά τουκ-τουκ ατέλειωτο
μποτιλιάρισμα, παλάτια, παγόδες, Patpong , λάγνα κορίτσια, boy’s street, όλα αυτά μαζί και άλλα χίλια ακόμα που τ’ ανακαλύπτεις σιγά σιγά, είναι η Μπανγκόκ.
Απόψε πήρα για τελευταία φορά το Chao Phraya Express για να επιστρέψω από
το κέντρο στο Baglampu,
δεν είχα ξαναταξιδέψει αυτή τη φορά νύχτα
στο ποτάμι, οι γέφυρες, οι παγόδες και οι ουρανοξύστες ήταν όλα φωτισμένα όπως τα θυμάμαι από παλιά,
η εισπράκτορας , βρόνταγε με τον μεταλλικό
της κύλινδρο τα ψιλά για να πληρώσουμε το εισιτήριο και ο βοηθός με συνθηματικά
σφυρίγματα, όπως γινόταν πάντα, καθοδηγούσε τον καπετάνιο για το άτσαλο χωρίς
δέσιμο άραγμα στις στάσεις.
