Lopburi
Σα να στοιβάζει εμπορεύματα,
ο εισπράκτορας του λεωφορείου μας βάζει ανά 3 σε καθίσματα για 2
-ευτυχώς δεν είμαι στους όρθιους, οι ανεμιστήρες στην οροφή ανακατεύουν το καυτό
αέρα, η μέση μου πονά, αλλά νιώθω μέσα μου την ίδια χαρά, όπως τα παιδιά
του σχολείου όταν το πρωί ξεκινάνε για εκδρομή.
Είναι εποχή του θερισμού, ο ήλιος λάμπει σε ένα καταγάλανο ουρανό, οι
ορυζώνες έχουν πρασινοκίτρινο χρώμα και από το παράθυρο του λεωφορείου
περνούν φευγαλέες εικόνες ανδρών και
γυναικών τυλιγμένων μέχρι τα μάτια που
θερίζουν με χορευτικές κινήσεις. Έχω μαζί μου τη πραγματική συντροφιά κάποιων,
ξεχωριστών για μένα ανθρώπων, που ταξιδεύουν
μαζί μου μέσα από τις γραμμές αυτού του blog και την εφήμερη επικοινωνία άλλων ταξιδιωτών. Είμαι
ελεύθερος και ούτε καν τα σημαντικά αξιοθέατα δεν μπορούν να μου υπαγορεύσουν
το δρόμο: Η Ασία είναι παλιά μου γνώριμη και σαν πρώην ερωμένη μπορούμε να
μιλήσουμε από καρδιάς για όλα τα μη, τα
γιατί, τα πρέπει και τους φόβους. Γι αυτό ταξιδεύω. Σίγουρα όχι για το monkey temple (το ναό με τις
μαϊμούδες), ούτε για τις ερειπωμένες στούπες που ματαιόδοξοι άρχοντες
άφησαν στο πέρασμα του χρόνου. Ίσως για το γάμο που βρέθηκα τυχαία στο Lopburi. Οι παραμορφωτικοί καθρεφτισμοί του εαυτού μας,
με τις ντόπιες φορεσιές, τα τραγούδια και τους μουσικούς στο δρόμο, δίνουν πολλές
ευκαιρίες να δεις την ουσία από απόσταση.
Και οι μαϊμούδες; Έχουν κι αυτές το ρόλο τους στο Lopburi. Αν τις παρατηρήσετε προσεκτικά, είναι
οργανωμένες σε συμμορίες, με αρχηγούς και υπαρχηγούς. Αστραπιαία, τις είδα να αρπάζουν τσιπς και
μπουκάλι με νερό από το παράθυρο διερχόμενου αυτοκινήτου, ο ισχυρότερος της συμμορίας
απέσπασε τα τσιπς από τον κλέφτη και όσο για το νερό, από το οποίο ξεβίδωσε κανονικά
το καπάκι, όσο δεν ήπιε, περιέλουζε τους
απρόσεκτους διαβάτες σκαρφαλωμένος σε κάποιο πυλώνα. Κατά τα άλλα, κάθε
ομοιότητα με τη δική μας φυλή είναι εντελώς συμπτωματική.
Η διαδρομή για το Phitsanulok
Είχα την εντύπωση από προηγούμενα ταξίδια, ότι τα τρένα στην
Ταϊλάνδη είναι άνετα και καλύτερα από τα λεωφορεία για να διανύσει κανείς
μεγάλες αποστάσεις. Σε αυτό το ταξίδι, οι ταϊλανδέζικοι σιδηρόδρομοι κάνουν ότι
μπορούν για να αποδείξουν το αντίθετο. Στην 6ωρη διαδρομή για το Khorat, εκτός από τα εξαιρετικά στενά καθίσματα, το
λεπτό κοκκινόχωμα από τα αναγκαστικώς ανοιχτά παράθυρα, έχει γαριάσει όλα μου
τα ρούχα και δεν καθαρίζουν με τίποτα. Γι
αυτό, στη σημερινή διαδρομή προς το Phitsanulok, επέλεξα πιο προσεκτικά,
αμαξοστοιχία με κλιματιζόμενα βαγόνια. Η χαρά μου όμως δεν κράτησε πολύ. Μία
ώρα αφ’ ότου μπήκα στο τρένο, με άνετα καθίσματα αυτή τη φορά, ο κλιματισμός σταμάτησε να λειτουργεί. Με παράθυρα που δεν
ανοίγουν, το βαγόνι δεν άργησε να γίνει πραγματικό θερμοκήπιο με αφόρητη
υγρασία και κάθιδρους επιβάτες. Οι ανοικτές
πόρτες μπροστά και πίσω διατήρησαν ένα ισχυρό ρεύμα αέρα που μας κράτησε μεν στη
ζωή, εμπλουτισμένο όμως με το γνωστό μας κοκκινόχωμα.
