Με γενική αδιαθεσία
και όλων των ειδών τα συμπτώματα ευτυχώς
από λίγο, χρειαζόμουν ένα τόπο και χρόνο
για να αναλάβω ξανά τις δυνάμεις μου. Ο φρέσκος θαλασσινός αέρας και η γλυκιά ζέστη στη Γκόα ήταν ότι ακριβώς χρειαζόταν. Η
οικογένεια που διατηρεί το ξενοδοχείο στο Panjim, με φρόντισε σα να ήμουν δικός της άνθρωπος και η ανεμελιά
των τροπικών λίγο ακόμα και θα με κρατούσε για πάντα εκεί. Για 5 ολόκληρες μέρες ανέβαλα συνεχώς την
αναχώρησή μου με διάφορες δικαιολογίες,
αλλά η αλήθεια βρισκόταν αλλού. Δεν αφήνεις εύκολα το αιώνιο καλοκαίρι, ούτε το
πρωινό ξύπνημα απ’ τα πουλιά ούτε τις γλυκειές βραδιές. Μπορεί οι απέραντες αμμουδιές να μην ήταν καθόλου γραφικές γεμάτες
ξαπλώστρες, ομπρέλες και διψασμένους για ήλιο ασπρουλιάρηδες βορείους, αλλά λίγο αν ψάξεις υπάρχουν πολλές μαγικές γωνιές και στιγμές, όπως τα δειλινα όταν οι ψαράδες
τραβούν τα δίκτυα τους στην ακτή, όταν ηχούν οι καμπάνες από τις κάτασπρες εκκλησιές περιστοιχισμένες από
φοίνικες ή όταν ταξιδεύεις στα μικρά απόμερα δρομάκια, ανάμεσα σε καλλιέργειες και μικρά ποτάμια με ήρεμα νερά.
