Ένα από τα πράγματα που θεωρούσα πάντα μαγικά στη ζωή μου, είναι το να γίνομαι κι εγώ  μέρος αυτής της γραμμούλας στον ουρανό. Όχι γιατί ταξιδεύεις σε όλες τις διαστάσεις  του φυσικού χώρου, ούτε γιατί κινείσαι και στην τέταρτη διάσταση υπερπηδώντας ώρες και ημερομηνίες. Η μεγαλύττερη μαγεία είναι  όταν στο τέλος της διαδρομής έχεις βρεθεί  δεκάδες χρόνια μπροστά ή πίσω από το σήμερα, όπως σε τόπους που οι άνθρωποι δεν έχουν ηλεκτρικό, αυτοκίνητα ή φάρμακα αλλά μπορεί να ξέρουν να γελούν και να τραγουδούν.  Το σημαντικότερο όμως  όταν έχεις γίνει γραμμούλα στον ουρανό, είναι ότι σχεδόν πάντα αφήνεις  κάτι αγαπημένο πίσω σου για κάτι άγνωστο που σε περιμένει μπροστά.